Portal dzielnic: Orunia Dolna, Orunia Górna, Lipce, Św. Wojciech, Olszynka, Ujeścisko

Obrzędy wstępne ;p

Reklamowane na MojejOruni.pl spotkanie dotyczące m.in. dyskusji o powołaniu Rady Osiedla, miało charakter dość kameralny...  W pierwszej fazie spotkania, na jednym krześle usadowiłam się osobiście, na drugim położyłam torebkę, a na trzecim kurtkę, żeby sala wyglądała na zatłoczoną ;p

Był też czas na porozglądanie się w kuluarach.... Już w chwili, kiedy  ujrzałam termos z napisem  „The Spirit of Adventure” przeczuwałam, że spotkaniu nie może towarzyszyć nuda...

Pierwsze czytanie :p

W Domu Sąsiedzkim o sielskiej nazwie „Gościnna Przystań”, powitał zebranych p. Piotr Wróblewski. Wziął na swe barki trudne zadanie wypełnienia treścią ciszy, nabrzmiałej oczekiwaniem na główną atrakcję wieczoru, (chwilowo zajętą udzielaniem wywiadu dla Radia Plus) - Pana Profesora Jerzego Sampa. Trzeba też dodać, że w międzyczasie musiałam zabrać z krzeseł i kurtkę i torebkę, bo audytorium zaczęło się zapełniać;p

Melizmatyczny śpiew kantora ;p

I oto pojawił się ON – prof. Jerzy Samp, orator klasy międzynarodowej, który niczym Demostenes, nawet przekrojem poprzecznym przez wał Raduni , potrafi  poruszyć wyobraźnię słuchaczy! Okazało się, że  nasza „dzielnicowa” historia sięga czasów pogańskich, więc nikogo nie zdziwiła ta czasowa parabola i fakt, że w gruncie rzeczy, od tego czasu, dla nas mieszkańców nie zmieniło się wiele :p

Padają znane nazwiska z przeszłości: Św. Wojciech, Jan III Sobieski, car Piotr I, Ferber,   Chodowiecki, Fahrenheit i oczywiście – Schopenhauer, (który był miłośnikiem pudli, jak się okazało).

Potem jeszcze tylko „Shop&hour” – czyli walka o możliwość zakupu książek Profesora, które jak wiadomo są na rynku, towarem mocno deficytowym. Ja mam! Z autografem ofkoz ;p

Homilia ;p

Przechodzimy ad meritum, czyli do części interwencyjnej spotkania. Obecny Radny p. Skwierawski, przybliża zebranym sposób potrzebny do uchwalenia Rady Osiedla, a mieszkańcy dają przykłady na konieczność jej powołania. Znowu pojawia się tematyka psich ekskrementów, jak również pogląd, że w miastach psów nie powinno się trzymać wcale! ( Co by na to powiedziała nasza  lubiące pudle znakomitość z przeszłości?  -  już się  nie dowiemy ;p)

Ogłoszenia parafialne ;p

1. Dom sąsiedzki ma być naszą wspólną przestrzenią!
2. To nie ostatnie spotkanie w sprawie rady osiedlowej!
3. Do odebrania są świąteczne zające z piernika!

Nie ma to jak prasówka, względnie "netówka" przy kawce. Dzień od razu jawi się we właściwej perspektywie.

Mam nieodparte wrażenie, że moją najbardziej zauważalną cechą, są szczególne predylekcje do popełniania gaf wszelakich!

Pewnie! Każdemu się zdarza palnąć coś głupiego. Problem jest wtedy, kiedy komuś, czasem  zaledwie zdarza się NIE PALNĄĆ! I to właśnie mój przypadek...

Na początek usprawiedliwienie. W moim przypadku to dziedziczne... Jak dziś pamiętam chwilę, kiedy stałam pod blokiem z babcią wysłuchującą skarg sąsiadki na ludzką podłość. Podłość objawiała się tym, że plotkowano na temat owej pani, jakoby była nienormalna i niepoczytalna. Babcia z dużą dozą zrozumienia i empatii spytała retorycznie:

-         Ale coż pani winna, że pani wariatka?!

Krew nie woda! To prawdziwe stwierdzenie przypomina mi się za każdym razem kiedy, sama z wdziękiem bomby atomowej i wrażliwością pancernika współuczestniczę w tzw. życiu społecznym;-)

Najgorsze jest to, że im lepiej chce się wypaść w czyichś oczach - tym gorzej się to zazwyczaj kończy.
Mam w swoim repertuarze: połamane łyżwy hokejówki (czego się podobno zrobić nie da), występ na randce w dwóch różnych butach (czarny, swego czasu modny skórzany monitor oraz zielony zamszowy zapinany na klamrę), wyjście w spódnicy na lewej stronie, zbicie łbem kryształowego żyrandola, gdy ubrałam po raz pierwszy (i ostatni) szpilki itp. Itd.

Gafy słowne? Proszę bardzo... Pierwsza z brzegu!

Wpadam biegiem do już odjeżdżającej SKM-ki, relacji Gdynia –Gdańsk. Zanim zdążyłam usiąść, pociąg szarpnął, a ja poleciałam prosto na kolana siedzącego vis a vis pana. Zerwałam się i grzecznie wytłumaczyłam:

-         Przepraszam, myślałam że będzie jeszcze stał!

Reakcja współpasażerów – niezapomniana!  Reakcja moja – kolory szczytującego kameleona aż do stacji docelowej!

Małżon natomiast ciepło wspomina pokazy Air Show, na których oglądając skaczących spadochroniarzy dociekliwie (i głośno) pytałam:

-         Kochanie, a po co im te plecaki?

Ech długo by o tym! ;-))

Nauczyciel to zawód zacny i potrzebny... Bywa też profesją kontrowersyjną kiedy raz, na jakiś czas między strajkami górników, celników i lekarzy pojawiają się widoczki z protestującymi nauczycielami...

A zawód to wdzięczny, bo i krzewienie kaganka dostarcza człowiekowi nieustannej radości... Pojawiło się w oświacie nie tak dawno nowe, dziwaczne określenie... Edukacyjna Wartość Dodana. Teoretycznie, jest to przyrost wiedzy ucznia, a w praktyce to w zasadzie nie do końca wiadomo, co uczniowi przyrasta...

Bada się takiego delikwenta, co wniósł do szkoły (w sensie niematerialnym) a potem kolejna diagnoza - z czym tenże wychodzi?

Tak więc rzeczone EWD , jest miłą rozrywką, nie pozbawioną walorów poznawczych również dla badającego (a jakże ;-))

Jako, że w moje łapy wpadała młodzież celem nabycia podstawowej wiedzy psychologicznej, musiałam sprawdzać, jakąż jeszcze bardziej podstawową/względnie zaawansowaną wiedzę posiadają już...
Techniką badawczą są najczęściej testy wielokrotnego wyboru, które nauczyciele opracowują przeważnie sami...

I tak fragmentami cytuję fragmenty mojej własności intelektualnej...

1) Co to jest komunikacja interpersonalna?
a) Proces karania za zbrodnie komunistyczne,
b) System dróg i pojazdów na obszarach miejskich,
c) Proces porozumiewania się między ludźmi,
d) Ważny sakrament w jednej z największych monoteistycznych religii...

Najczęściej padająca odpowiedź, to „D” jako, że najprawdopodobniej brzmiała „najmądrzej” ;-)

Idąc dalej, dowiedziałam się jeszcze, że STEREOTYP, jest rodzajem odbiornika radiowego, a zmysły mamy generalnie trzy! – Węchu, Zapachu i Powonienia ;-) Aż dziw bierze, że na niuchanie nikt nie wpadł...

Na przekór zimie, która w tym sezonie pokazuje nam, jak głęboko w nosie ma ideę globalnego ocieplenia, postanowiłam rozgrzac myśli wspominkami z wakacji, które minęły już dawno i niestety (dla mnie tylko) bezpowrotnie...

Najwspanialsze  były wakacje u dziadków na wsi! Ciężka orka od świtu po zmierzch, przeplatana jednak obrazkami nie mającymi nic zgoła z orką wspólnego.

Jak spaliłam połowę zbiorów, bo starałam się dociec, (w stodole) czy saletra naprawdę się pali??? Jak wjechałam wozem zaprzężonym w konia, w pachnący nowością samochód marki Tarpan, na który  przez wiele lat wujek odkładał rolniczą krwawicę. Jak sprawdzaliśmy z kuzynami czy koty rzeczywiście lądują na czterech łapach zrzucając je ze strychu... Ech, jest co wspominać!

Nie mogłabym chyba nawet w przybliżeniu oszacować ile razy dostałam tam w skórę (skądinąd jak najbardziej zasłużenie ;-)). Najgorzej było chyba wtedy, gdy przyłapano mnie na polowaniu...

Przez cały okres żniwny jadło się na wsi okropne, wstrętne tudzież obrzydliwe peklowane mięso ze słoików. Żeby smakowało jeszcze gorzej, popijało się to paskudną kawą zbożową. I tak na okrągło, bo przy zbiorach w dużym gospodarstwie, nikt nie miał czasu zajmować się kuchnią.

Razu pewnego – niespodzianka – na stole nieoczekiwanie pojawił się rosół z kury i jej ugotowane szczątki do ogryzania. Okazało się, że kurę trzeba było humanitarnie dobić, bo w wypadku ze spadającą nań drabiną, bardzo ucierpiała...

Od tej pory, „kuręcina” pojawiała się dość regularnie. Do momentu, w którym babcia zaczęła obserwować z ukrycia wybieg dla drobiu, bo ta seria niefortunnych, kurzych wypadków zaczęła budzić w niej szczere wątpliwości...

Dwie noce spałam na brzuchu i nic nie pomogły tłumaczenia, że ja, tak tylko opierałam się o tę drabinę dla odpoczynku, a drabina pod ciężarem mego umęczonego pracą ciała, po prostu się przewracała, i że to potężny przypadek, że akurat, jak raz - w polu rażenia łaził jakiś durny ptak...

Po tym jak nocą, nawpuszczałam chorej babci świeżo nałowionych pijawek do łóżka w celach jedynie medycznych, zamiast na wieś zaczęto mnie wysyłać na kolonie... Ale to już zupełnie inna historia ;-))