Używamy cookies i podobnych technologii m.in. w celach: świadczenia usług, reklamy, statystyk. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień Twojej przeglądarki oznacza, że będą one umieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. Pamiętaj, że zawsze możesz zmienić te ustawienia. Szczegóły znajdziesz w Regulaminie.

Rozumiem

Piątek, 29/03/2024

Portal dzielnic: Orunia Dolna, Orunia Górna, Lipce, Św. Wojciech, Olszynka, Ujeścisko

menu menu menu menu menu

REKLAMA

Profil użytkownika

d.hennig

< div class ="naglowek_bloga">

 

Strona 1 z 1

1

Dzieci przedmieścia, cz.2 - blokowiska

Wtorek, 20:09, 07/10/14, tagi:

Krzyki pod oknem


- Większość czasu spędzaliśmy na boisku szkolnym na „Siódemce”, bądź też na ławce przed blokiem. Boisko jest poza zasięgiem oczu rodziców i sąsiadów, więc tam było bezpiecznie.


Boisko i park. Wtedy nie mieliśmy telefonów komórkowych, nie mieliśmy SMSów, więc wiadomo było, że trzeba iść tam, żeby kogoś spotkać. Więc stało się pod oknami i krzyczało – wyjdzie Jarek?!


Jak padały deszcze to siedzieliśmy na klatkach, ale też pod klatką schodową, pod daszkiem. Zachowywaliśmy się dość głośno, jak to dzieciaki, więc sąsiedzi nas przeganiali. Też nam się zdarzało smarować po murach, więc to też przeszkadzało. I takie było życie na blokowisku.

 

Bravo Girl vs piłka


- Głównie siedzieliśmy. Jeszcze wtedy byliśmy w takim wieku, że łatwo było kogoś namówić do gry w piłkę, czy w koszykówkę, to wtedy tak. Dziewczyny się raczej przyglądały, niektóre decydowały się na grę, a raczej się przyglądały i omawiały swoje sprawy przy „Bravo Girl”, czy co wtedy było na topie, a my sobie graliśmy. To była totalna amatorka, kto z kim, za każdym razem na bieżąco była inna drużyna i sobie graliśmy.

 

Żużel to dla bab


- Na Lechię się jeździło zawsze. Jeszcze u nas towarzystwo było tak mniej więcej podzielone, część jeździła na żużel - na GKS, a ja z kolegami na Lechię. Były też takie żarty, że żużel to sport dla dziewczyn, bo tam się nic nie dzieje, a tutaj piłka nożna jest prawdziwym sportem. Na Lechię zacząłem jeździć jak miałem 14 lat, w tajemnicy przed rodzicami, bo też tak wierzyłem, że na stadion jak tylko pójdę, to na pewno jakaś awantura zaraz będzie. Takie opinie były o stadionach.

 

Wrogi sektor


- Zobaczyliśmy w gazecie, że jest mecz pucharowy Lechii Gdańsk, która wtedy grała w drugiej lidze, z Wisłą Kraków, która była wtedy mistrzem Polski, więc to była taka zachęta, by pójść obejrzeć mistrza Polski. Gdy weszliśmy na stadion, kupiliśmy sobie bilety, okazało się, że trafiliśmy do sektora, gdzie wszyscy krzyczeli Wisła Kraków. Pierwsze nasze wrażenie – nie wiedząc nic w ogóle na ten temat – było takie, że zaraz nas zabiją, jak się zorientują, że jesteśmy z Gdańska, bo pomyliliśmy sektory.

 

Dopiero potem okazało się, że istnieje jednak coś takiego jak zgoda między kibicami. Wisła z Lechią ma zgodę i dlatego kibicuje się obu drużynom. I to był taki nasz pierwszy mecz i od tamtej pory już prawie tak regularnie zaczęło się jeździć.

 

Jak miałem 14 lat to może niekoniecznie, bo był problem z kasą na bilety. Czasem się przeskoczyło gdzieś przez płot, bo wtedy jeszcze były takie możliwości, a potem się przekupowało ochroniarzy - się zrzucaliśmy po parę złotych i nas wpuszczali. Tak że wtedy się jeździło już regularnie.


 

Smarowanie po ścianach


- Zdarzało się. Jak każdy gdzieś tam smarował "Lechia Gdańsk" na klatkach. To było wszędzie napisane, sąsiedzi wiedzieli kto to, ale machali ręką, nikt nic z tym nie robił.


Różne rzeczy się pisało na drużynę zza miedzy - na Arkę to bardzo szeroki wachlarz wulgaryzmów się wypisywało. To już nie na klatce... jak pojechaliśmy ze szkołą do Gdyni na jakąś wycieczkę, zasmarowaliśmy cały autobus w takich hasłach.

 

Dyskoteka u księdza


- Był KOS na Górnej Oruni, taki - nie wiem – klub osiedlowy. Tam jakieś dyskoteki były organizowane, ale to wielkie słowo. No i na salkach u księży – jak to u księży, 19-ta i koniec dyskoteki. Ale wszyscy tam chodzili. Niewiele było tych imprez, więc jak już się jakaś pojawiała, to wszyscy tam się zjawiali.

 

No średnie to było, ktoś tam głośno puszczał muzykę, z Winampa najczęściej, jakiś kolorofon działał i to była cała dyskoteka. Wszyscy w zasadzie na zewnątrz stali z papierosami, ukrywając się przed księżmi. Zawsze ktoś stał na czatach i patrzył, czy ksiądz się nie zbliża.

 

A większość tych, to byli ministranci. Cała okolica tutaj, to byli ministranci. Większość tych złodziei tutaj z okolicy też była ministrantami – wyglądało śmiesznie, jak wiedziałem jak zarabiają pieniądze, a potem widząc ich w niedzielę w kościele w komży... no wyglądało to zabawnie. Księży, którzy byli w tamtych czasach, już nawet nie ma, oni się zmieniają co kilka lat...


Później to jakieś domówki pierwsze u kolegi, który miał już osiemnaście lat. Alkohol jakiś pierwszy już się tam pojawiał, pokątnie wypity, jedno piwo na czterech. To był wielki stres przed przyjściem do domu, czy rodzice zauważą, czy nie. Nie zdarzało się, by zauważyli. Nie mieliśmy kasy przede wszystkim, wypiło się dwa piwa na kilka osób, każdy sobie odlał do szklanki i to była wielka impreza, nie? Tak że jakoś nie szaleliśmy z tym.

 

(Nie)grzeczna dzielnica...


- No później niektórzy zaczęli szaleć, dlatego tutaj się te drogi porozchodziły, bo część osób poszło w jakieś narkotyki i część w złodziejstwo, jak to na Oruni. Jak się nie chciało w tym siedzieć, to trzeba było sobie znaleźć swoją drogę i dlatego, no... z wieloma kolegami straciłem wtedy kontakt. Bo oni się zaczęli trochę inaczej bawić, niż ja się chciałem bawić.


Oni wtedy mieli swoje sprawy, ja miałem swoje sprawy. Spotykaliśmy się na ulicy - jak się spotkaliśmy, dalej byliśmy kolegami, tylko już nie spędzaliśmy czasu razem, no bo ten czas spędzaliśmy nieco inaczej.

 

 

W mordę od dawnych znajomych?

 

- Tutaj? Nie, nie. Nie było takiej możliwości. Na Oruni były takie trzy ekipy zawsze. Jedna z Rejtana i okolic, druga z Sandomierskiej i trzecia tutaj i tam jeszcze za torami - od Wryczy chłopaki. Te trzy grupy się gdzieś tam zwalczały, ale dopóki się z nimi nie wchodziło w żadne interesy, to nie było żadnych problemów.

 

Ja znałem ich wszystkich, bo jedna ekipa to jest ekipa, z którą chodziłem do szkoły podstawowej, druga - to się z nimi wychowywałem, trzecią poznałem na siłowni, więc znałem wszystkich na tyle, by porozmawiać, jak się spotkamy na ulicy, przywitać się i powiedzieć sobie „na razie, cześć, do zobaczenia”. Tak że nigdy nie miałem żadnych problemów tutaj na Oruni. No, ale jak ktoś wchodził w jakieś dziwne problemy, no to później musiał się ukrywać w niektórych jej częściach. Wiadomo – konkurencja nie śpi.

 

A zdarzało się, że tu chłopaki do siebie strzelali na Oruni, ale to już dawne czasy. Przełom 1999-2000, to jeszcze zdarzały się jakieś awantury. Teraz jest spokojnie.


Zdjęcia

Dzieci przedmieścia, cz.2 - blokowiska

Dzieci...

+ Dodaj komentarz (-) Anuluj

Komentarze (0)

Uwaga! Jeśli chcesz aby przy komentarzu pojawiła się nazwa użytkownika musisz być zalogowany. Jeśli nie masz jeszcze konta - zarejestruj się.

Proszę odczytaj kod potwierdzający z obrazka i wpisz w pole poniżej. Wielkość liter nie ma znaczenia. Jeśli masz problem z odczytaniem kodu, wczytaj nny obrazek

Dzieci przedmieścia cz.1 - Sandomierska

Środa, 21:55, 01/10/14, tagi:

 

Na taborecie przy parapecie.


- U nas nawet domków jednorodzinnych nie trzeba było. Z jednej strony mieliśmy wejście do klatki, no i główna ulica, a z drugiej podwórko. Jakieś dziesięć metrów i były komórki. I my naprawdę żeśmy tam biesiadowali - rozmawiam z wychowankami ulicy Sandomierskiej z obu stron torów kolejowych.


- W piżamach, nie w piżamach... my mieszkaliśmy na parterze, więc to u nas kawa zawsze jechała, bo najłatwiej. Te partery były takie niskie, więc moja mama w oknie, a z drugiej strony na ławkach sąsiadki. I było kawkowanie. I tak się zaczynało dzień. A wieczorem było radio wystawiane, jakiś jamnik na okno... I grill.

 

Gacie za oknem.


Od komórek do bloku były sznurki, no i te pościele na patykach się podnosiło, żeby nie dotykały ziemi. A my małolaci, wyścigi dookoła bloku na rowerach i po tych białych pościelach! Sąsiadka krzyk – nie jeździjcie pod praniem! A to największa frajda była, chować się pod prześcieradłem. Wisiały gacie i nikogo to nie bolało, a teraz bielizna za oknem – ojejku. Oj ból wszędzie, awantury... Suszarki były na blokach i nikogo to nie gryzło. Teraz już nie ma, bo poocieplali budynki.

 

Zamknięte na klucz?


- Było parę takich klatek, które mieli zamknięte na klucz, żeby dzieciaki nie wchodziły, nie siedziały na klatkach. U nas też próbowali, ale nie przeszło. Sąsiadki same zapominały kluczy, nie skutkowało. I tak wchodziliśmy, i tak.


Mama mówiła: Idź wyrzuć śmieci! Śmietnik się zostawiało tylko pod klatką i nie było nas. Albo stały tak trzy śmietniki pod klatkami. Bo to była taka mała społeczność, że tam się wyszło tylko na chwilę; o cześć, o cześć, o cześć!


Nie było zamkniętych mieszkań, życie trwało na zewnątrz.


 

Bandżi w stolarni.


Duży dach, taki spiczasty... tam na dole była stolarnia, a reszta to było chyba PKP, przy torach pierwszy budynek, sklep był po prawej stronie. Później stolarnię spalono za haracz, bo nie płacili. No to dach tam był taki... no, najlepsze miejsce na zabawę. Bawiliśmy się w chowanego, w berka...

Jak ja bym zobaczyła na tym dachu swoje dziecko, to bym zawału dostała.

 

Najlepsza frajda to były skoki na linie w cement. Nie, wapno to było. Magazyn jakiś tam był, dosłownie wapno po sam czubek, no i u góry, pod dachem, były takie pręty co dach trzymały. No i chłopaki tam liny pomocowali i jak pracownicy szli do domu, to my przez jakieś dziury w płocie, do tego hangaru, no i... bandżi. A potem na klatce się rozbieraliśmy do samej bielizny i dopiero do domu. Nie wiem, co dalej mama z tym ubraniem robiła.

 

Gruzy, a na gruzach najlepsze ogniska.


- Za moich czasów mówiło się Śmietnik, za ich czasów Gruzy – kolejne miejsce przywołuje rodzicielka. - A później, jak były rozsypane piaski, po których chłopaki ścigały się na motocrossach, nazywało się to Piaski. Były tu z tyłu za nami. To były śmieci z powojennego Gdańska, wszystko zarosło. Ale ja pamiętam, jak tam jeszcze były te otwarte gruzy, to się wybierało tam kolorowe buteleczki, kapselki porcelanowe... Takie trzy oranżadówki zostawiłam dla dzieci. Po jednej dla każdego.

 

- Albo butelki po śmietanie – dopowiada młodsze pokolenie. - Ze sreberkiem. Jedna mama pracowała na produkcji, w mleczarni. Była taśma i te nakrętki, te resztki, ona przynosiła nam do szkoły i wszystkie bale były w tych sreberkach. To było jako łańcuchy. Ostre, jak się nie tak złapało, to paluchy cięło.

 

Tajna baza na dymka.


- PKP, tam były warsztaty naprawcze, Zakład Naprawy Taboru, zakład elektryfikacji...- pada następne hasło. - Tam się fajnie jarało fajki, bo tam zawsze na poboczu stały takie puste otwarte wagony i tam się miało bazy. Jak byłam w szpitalu, to dziewczyny napisały do mnie list, że stała się tragedia. Odjechał wagon z naszymi opalami mentolowymi. To była tragedia! Paczka opali pooooszła!

 

 

Kocie łby i szkło.


- Na Sandomierskiej mieliśmy kocie łby, a już się otwierały te Izolmaty i te takie ciężkie sprzęty. Mieszkaliśmy na parterze, a kiedyś była moda na segmenty z szybami i pełno tych szkieł. Jakieś filiżanki, kieliszki... i o... jak ja uwielbiałam to myć na święta... Ale nie daj Boże jakiś kierowca sobie tak 40-50 pognał po Sandomierskiej, to naprawdę nieraz nam to szkło spadło. Myśmy były przy samej ulicy, dwa prostokąty chodnika i ściana domu. Więcej nie było. Jak wariaci zasuwali to było tylko: dyndyndyn, pyk.


Na święta w pokoju pełno ręczników, miska ciepłej wody, miska czystej wody i było mycie, wycieranie... Cały dzień siedziałam w pokoju i myłam. Sprzątanie klatki jeszcze było. Tydzień na tydzień, raz jedna sąsiadka, raz ja. A jak była nasza kolej, to: chcesz iść na dwór – tak, - to klatkę posprzątasz, możesz iść. Ale przynajmniej było czysto. Każdy dbał.

 

 

 

Gdzie byłeś, tam jadłeś.


- No myśmy mieszkali na parterze. Dzieciaki tak pod moje okno i mama otwierała, dawała chleb z cukrem i każdy po pajdzie chleba z cukrem i szliśmy.

Jeden o drugiego dbał, jeden drugiego pilnował, patrzył, troszczył się, bawił. Swój swego nie ruszał, była jedna wielka rodzina.

 

Ale ja też pamiętam zawsze jak mama robiła obiady. - Wszystkie dzieciaki się schodziły, pół ulicy się schodziło. Ja się nie bawiłam tylko z moimi braćmi, to była większa gromada. No i jak mama chciała nam dać zjeść, to trzeba było dać wszystkim.

 

-Była taka  patologiczna rodzina, bawili się tutaj na ogródku i ona podchodzi: ale tu pachnie, ale tu pachnie - ja mówię: no to co, głodna jesteś? - No tak...

Wszystkich się karmiło. Po prostu wszystkich.

 

 

Nowoczesność wkracza na Orunię.


Jejku, a jakie było święto, jak na Sandomierskiej kablówkę wreszcie pociągnęli! - zebrani ożywiają się i przerzucają wspomnieniami.


W tych blokach czteropiętrowych, takich normalnych, to już wszyscy mieli.


- A wy mieliście telefony stacjonarne, a u nas za to był problem z telefonami stacjonarnymi.

Mieliśmy podzielone, my kablówkę, a wy telefony.


- Jak się przeprowadziłam na inny koniec dzielnicy, to wreszcie telefon mogliśmy mieć, bo był zasięg. Pamiętam, że się na listę musiałam zapisać na numer. Jeszcze pamiętam, że płaciliśmy taką kwotę za ten numer stacjonarny, że żeśmy na raty mieli to rozłożone – w 1999 roku. Czekaliśmy, fakt faktem niedługo, pół roku max, ale czekaliśmy.


Ale kiedyś to były fajne czasy, nie? Na wszystko trzeba było czekać, a kto dostał, to aż taki z siebie dumny, a teraz wszystko takie dostępne...


Początki nie były różowe.


- Na Sandomierskiej jedna rodzina miała telefon i wszystkie rodziny dookoła miały ten numer, do jednej pani. I ta pani tak latała po sąsiadach, pani "Tereniu", telefon za 5 minut będzie.

A my na PKP żeśmy chodzili zadzwonić, ale to jak myśmy chcieli. A jak rodzina dzwoniła do nas, do to do tej pani.


- Ale to było normalne. Z kolei myśmy tu obsługiwali tu wszystkie Kolonie.

 

Niektórym łatwo przychodzi.


Na Sandomierskiej jest Emaus – przytułek dla byłych więźniów. Wedle słów orunianek, mają oni tam bardzo dobre warunki, półtora roku mogą mieszkać, dostają posiłki, środki czystości, dofinansowanie z urzędu miejskiego.

Pamiętam, zbierałam bardzo długo na pierwszy komputer. Miałam 18 lat już i byłam strasznie zazdrosna, że oni dopiero co wyszli z więzienia, a mieli komputery i wszystko, i jeszcze przychodzili po pieniądze na piwo.

 

Dzielnica tętniąca życiem.


- Orunia SKY*... Jak była Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy, to ja chodziłam i zbierałam w słoiku kasę dla Oruni SKY. I byłyśmy w telewizji nawet wtedy. To była taka kanciapa, no trzy metry na trzy metry i w ogóle... jakiś koc przewieszony.

 

To integrowało, te festyny, ludzie się bawili, potem się oglądali. Imprezy w małym parku, nie były na taką małą skalę. Jakieś gwiazdy, zespoły, disco polo, czy tam nie... Jedna wielka popijawa, ale było fajnie, wszyscy się dobrze bawili, tańczyli, a potem oglądało się na SKY Orunia.


- Przez jakiś czas prowadził (telewizję) w Sklepie Nocnym, tam gdzie jest teraz agencja ochrony Wena, tam były delikatesy. A delikatesy to też była furora. Pierwsze siateczki plastikowe. To było na skrzyżowaniu Sandomierskiej i Traktu. To był bardzo fajny sklep. Był samoobsługowy, miał koszyki, wreszcie u góry otworzyli „plastiki” – sklep gospodarstwa domowego.

 

Teraz to jest pusty ten plac jak się wychodzi z Sandomierskiej, w lewo, tam kiosk ruchu stoi... A kiedyś to był szereg sklepów, był warzywniak, był duży sklep z piękną dużą witryną, z gospodarstwem domowym.

 

Jak się szło do małego kościółka z Sandomierskiej to był rybny, dwa mięsne... Na Sandomierskiej mięsny na rogu, u pani Zosi, ten duży spożywczy, mówili na to Spółdzielnia, później piekarenka, co to się na dół schodziło, sklep z tkaninami taki duży, meblowy... Teraz na Sandomierskiej nic nie ma. A nie, jest! - zaskakuje zebranych rodzicielka. - Lidl! Ma adres Sandomierska, a nie Trakt Świętego Wojciecha.


 

Strach ma wielkie oczy.


A o Bananie państwo słyszeli? O postrachu oruńskim naszym? On był znany gdzieś dalej, Stogi itp., to nie był wiek, żeby się interesować mafią, ale gdzieś tam wychodzi po latach, że jakaś mafia była. Był Banan, wszyscy wiedzieli kto to jest Banan, że to jest taka szycha nad szychami. Każdy znał jego i jego samochód i wiedział, że to pięć metrów trzeba dookoła, żeby nie zakurzyć samochodu, więc Banan go nie zamykał. Bo kto w ogóle odważy się podejść za blisko. No i zostawił samochód otwarty na Sandomierskiej.

 

A na Sandomierskiej była też taka patologiczna rodzina. Ich dzieciaki miały lat, nie wiem, siedem, pięć, wpakowały mu się do samochodu, zapieprzyły kasę i poszły! Z tego wszyscy lali, jak Banan szukał tych dzieciaków, które okradły mafioza. Dzieci okradły mafioza! Złapał je u Sklepowej, bo u Sklepowej dzieciaki wydawały pieniądze na lody.

 

 

 

__________________

Jest to część wywiadu przeprowadzonego w ramach Historii po Oruńsku. Zamieszczam go tutaj z pominięciem nazwisk i drobnymi zmianami z tym związanymi. Następna część to opowieść chłopca z bloków.

Dzieci przedmieścia cz.1 - Sandomierska

Dzieci...

Dzieci przedmieścia cz.1 - Sandomierska

Dzieci...

Dzieci przedmieścia cz.1 - Sandomierska

Dzieci...

Dzieci przedmieścia cz.1 - Sandomierska

Dzieci...

+ Dodaj komentarz (-) Anuluj

Komentarze (2) »

Uwaga! Jeśli chcesz aby przy komentarzu pojawiła się nazwa użytkownika musisz być zalogowany. Jeśli nie masz jeszcze konta - zarejestruj się.

Proszę odczytaj kod potwierdzający z obrazka i wpisz w pole poniżej. Wielkość liter nie ma znaczenia. Jeśli masz problem z odczytaniem kodu, wczytaj nny obrazek

Pan i Samochodzik rocznik '51

Środa, 18:12, 24/09/14, tagi:


Trafiliśmy tam na koniec spaceru Śladami gdańskiej Polonii po uliczkach Oruni. To dzielnica Gdańska, która od lat cieszy się niedobrą sławą, niepotwierdzalną już jednak statystykami policyjnymi. Dzielnica będąca bramą wjazdową Gdańska, a mało reprezentacyjna pierwszy rzut oka, jakby zapomniana przez jego włodarzy. Za to mieszkańcy sami budują swą tożsamość i stąd liczne spacery z przewodnikami, historykami, pasjonatami.

Pan Krzysztof też jest jednym z nich, ale tym razem nie o historii miejsc i ludzi chcę opowiedzieć, a o tym co zobaczyłam pod niebieską plandeką. Bo w końcu zobaczyłam.

Poczęstowawszy nas filiżanką kawy, pan Krzysztof zdjął pokrowiec, a spod niego wychynął czarny, nieco zakurzony, lecz nadal lśniący we wrześniowym słońcu... No owszem - samochód. Małe okrągłe lusterka na przednich nadkolach, skórzane dwuosobowe siedzenie, drzwiczki otwierane do przodu, znaczek z flagą brytyjską z boku. Tak, to Brytyjczyk w pełnej krasie, acz kierownicę posiada po "naszej", lewej stronie.


Ostre słońce odbijające się od chromowanych powierzchni oślepia aparat, a jednak nie można się oderwać. Pan Krzysztof przynosi pilotkę, skórzaną kurtkę i gogle, otwiera klapę i pokazuje serce auta, w pogotowiu ma też stosowny wielki klucz.
Mechanikiem nie jest, auto kupione w Stanach za "niedużą" kwotę, wymagało sporego nakładu środków finansowych, bo wiadomo, specjaliści, a nawet zwykli mechanicy od razu zwietrzą okazję widząc takie cudo.

Dlaczego właśnie MG?

- Samochód MG model TF był ulubionym autem lotników RAF-u, ma szprychowe koła. TD ma pełne felgi, pomimo tej "wady " stał się ulubieńcem lotników z USA. Duża ilość trafiła za ocean.

Całe życie marzyłem (mało oryginalne) o lataniu, może jeszcze zdążę. Stąd ten wybór. Kursy awiacji najtańsze  w Karsinie, szukam dobrego ubezpieczyciela na życie - warunek żony.


I takie właśnie auto trafiło na Orunię.

 




Nie omieszkam się pochwalić niespodzianką - pan Krzysztof zabrał mnie na krótką przejażdżkę swym angielskim cackiem. Choć nie wszystkie cylindry zagrały, frajda, wiatr we włosach, spojrzenia ludzi na chodnikach i w samochodach... Można poczuć się gwiazdą z Cannes :)

I rzeczywiście - nasz Gospodarz przytacza zabawną sytuację, gdy młodzi ludzie na jego widok zareagowali słowami:
- "Patrz, o k...a, Rynkowski!"

Pan i Samochodzik rocznik

Pan i...

Pan i Samochodzik rocznik

Pan i...

Pan i Samochodzik rocznik

Pan i...

Pan i Samochodzik rocznik

Pan i...

+ Dodaj komentarz (-) Anuluj

Komentarze (1) »

Uwaga! Jeśli chcesz aby przy komentarzu pojawiła się nazwa użytkownika musisz być zalogowany. Jeśli nie masz jeszcze konta - zarejestruj się.

Proszę odczytaj kod potwierdzający z obrazka i wpisz w pole poniżej. Wielkość liter nie ma znaczenia. Jeśli masz problem z odczytaniem kodu, wczytaj nny obrazek

 

Strona 1 z 1

1

REKLAMA

REKLAMA